έπακρος

(Α ἔπακρος, -ον)

(νεοελλ. μόνο το ουδ. ως ουσ.) το έπακρο(ν)

το ακρότατο σημείο, το μη περαιτέρω

(φρ. «εις το έπακρον» — πάρα πολύ, υπερβολικά, σε μέγιστο βαθμό, στο ακρότατο σημείο)

αρχ.

οξύς, μυτερός στην άκρη.

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + άκρα «άκρη, ύψιστο σημείο»].